Muhammed KERTEŞ

Ben yılın dört mevsimi toprağın içinde olan, emeğini doğayla yoğuran bir mevsimlik tarım işçisiyim.

Hayatımın büyük bir kısmı tarlalarda, güneşin altında, bazen yağmurda, bazen çamurda geçiyor.
Kimi gün sabahın ilk ışıklarıyla uyanırım, kimi zaman da gün batarken hâlâ toprağın başında olurum.

Toprakla uğraşmak, zordur ama bir o kadar da kutsaldır. Çünkü toprağa emek veren insan, aslında hayata can verir.
Ben de o emeğiyle yaşayan, elindeki nasırı onur sayan insanlardan biriyim.
Bir fidanın büyümesini, bir tohumun yeşermesini görmek… her seferinde yeniden umut verir bana.

Yılın dört mevsimi, farklı şehirlerde, farklı tarlalarda çalışırım.
Yazın kavurucu sıcağında, kışın dondurucu soğuğunda…
Ama her mevsimde tek bir şey değişmez: emeğimin karşılığını alın terimle kazanmanın gururu.

Belki adımız çoğu zaman duyulmaz, belki emeğimiz görünmez…
Ama sofralardaki her lokmada, bizim alın terimiz, bizim emeğimiz vardır.
Ben işimi severek yaparım, çünkü bilirim ki her çapa darbesi, her toprak kokusu, geleceğe umut eker.

Toprak benim hem geçimim, hem yaşamım, hem de kimliğimdir.
Ben bir mevsimlik tarım işçisiyim — emeğiyle var olan, doğayla iç içe bir insan…